Postawy społeczne wobec osób niepełnosprawnych:

• pozytywne – życzliwość, empatia, szacunek, chęć pomocy, akceptacja, tolerancja, współczucie)

• negatywne – ignorancja, dyskryminacja, szykanowanie, izolowanie, unikanie, litość, poniżanie, wyśmiewanie, agresja fizyczna, obojętność – najgorszy rodzaj z postaw, gdyż traktuje się osobę jak powietrze)

• ambiwalentne – uczucia przeciwstawne (ktoś mówi, że jest tolerancyjny, a później w praktyce jest zupełnie inaczej)

Postawy rodziców:

• zbytnia troskliwość (nadopiekuńczość) – wyręczanie we wszystkim; rodzic nie daje szans na wykazanie się

• odtrącenie: zupełne np. pozostawienie w szpitalu; psychiczne np. Brak akceptacji niepełnosprawności

• niedocenianie możliwości dziecka

• zbyt wysokie wymagania

• niekonsekwencja np. rodzic raz jest surowy i wymagający, innym razem odwrotnie

• akceptacja dziecka z jego niepełnosprawnością – rodzic wie jakie dziecko ma prawa i obowiązki; nie ma nierealistycznych wymagań ponad siły i możliwości dziecka

Fazy, które przechodzą rodzice po urodzeniu się dziecka niepełnosprawnego:

1. szoku – zdenerwowanie, płacz, nerwice, wstyd, wrogość, kłótnie małżonków, lęk przed przyszłością, odrzucenie dziecka, obwinianie siebie nawzajem

2. rozpaczy (kryzysu emocjonalnego) – okres depresji, rozpacz, przygnębienie, poczucie krzywdy i osamotnienia, zmiana planów, rezygnacja z pracy, smutek, większe nakłady materialne; rodzice uważają, że ich sytuacja jest beznadziejna

3. przystosowania pozornego – mechanizmy obronne:

• rezygnacja

• negacja - zaprzeczenie niepełnosprawności

• agresja – przeciwko sobie, małżonkowi, dziecku, lekarzom, społeczeństwu

• poszukiwanie nowych środków (np. Uzdrowicieli)

• wyczerpanie psychiczne

1. akceptacji (konstruktywnego przystosowania się) – akceptacja zaistniałej sytuacji, relacje z dzieckiem poprawiają się, rodzice obdarzają je miłością, znika wstyd, odzyskanie wiary, pojawia się odpowiedzialność za dziecko