Pedagogika specjalna - słowniczek pojęć
Klonus – drżenie mięśni spastycznych po ich nagłym rozciągnięciu.
Kluczowe punkty kontroli – części ciała położone w jego centrum, z których można redukować spastyczność a jednocześnie ułatwiać bardziej prawidłowe reakcje ruchowe.
Kompensacja – zastąpienie obiektywnie istniejących lub subiektywnie odczuwalnych braków w jednej dziedzinie działalności człowieka przez wzmożoną aktywność w innej. Kompensacja może dotyczyć zmysłów, np. braku słuchu czy wzroku. Może też być kompensacja społeczna – zastąpienie niepełnosprawności fizycznej osiągnięciami na polu nauki czy kultury.
Kontrola głowy – zdolność do wyczuwania czy pozycja głowy jest prawidłowa.
Koordynacja – powstawanie schematycznych postaw i ruchów, w których współpraca mięśni jest kontrolowana przez mózg. Jest to potrzebne dla utrzymania równowagi.
Kwadriplegia –typ mózgowego porażenia dziecięcego, w którym całe ciało jest objęte porażaniem.
Monoplegia – mono – jeden najrzadziej obserwowany typ mózgowego porażenia dziecięcego, w którym tylko jedna kończyna jest objęta porażeniem.
Lateralizacja – asymetria funkcjonalna ciała. Uwarunkowana jest dominacją jednej półkuli mózgowej.
Logopedia – nauka o przekazywaniu i odbiorze informacji słownej (pato – logopedia = nauka o zaburzeniach w przekazywaniu i odbiorze mowy).
Maszkaronizm (gargolizm) – genetycznie uwarunkowane zaburzenie przemiany mukopolisacharydów. Powoduje upośledzenie umysłowe różnego stopnia – najczęściej znacznego i głębokiego.
Mikrocefalia (małogłowie) – nieprawidłowo mała głowa u dziecka jako rezultat pierwotnego małogłowia.
Mongolizm (zespół Downa) – zespół zaburzeń rozwojowych, opisany przez I.Downa w 1966 r. Rozwój umysłowy najczęściej na poziomie umiarkowanym i znacznym.
Mózgowe porażenie dziecięce – zespół niepostępujących objawów chorobowych spowodowanych zaburzeniem czynności mózgu, a zwłaszcza neutronów ruchowych, powstały w czasie ciąży, porodu lub okresie okołoporodowym w wyniku niedotlenienia mózgu, procesów zapalnych, wylewów śródczaszkowych, wcześniactwa.
Mutyzm, niemota – zanik mowy z przyczyn innych niż fizjologiczne tj. nie związany z uszkodzeniami narządów mowy. Mutyzm może być wybiórczy, gdy dziecko nie mówi w obecności konkretnej osoby, a w obecności innych komunikacja werbalna odbywa się normalnie.
Niedosłuch – wada słuchu utrudniająca odbiór bodźców dźwiękowych, w tym także odbiór i rozumienie mowy. Może przejawiać się w upośledzeniu percepcji słuchowej od 20 do 60 decybeli. Ubytek słuchu w zakresie 40 – 80 decybeli. Proces rehabilitacji osób niedosłyszących przebiega odmiennie od rehabilitacji osób głuchych. Osoby niedosłyszące powinny być zaopatrywane w aparaty słuchowe jako podstawowy typ oprzyrządowania.
Niedowidzenie, ambliopia– poważny ubytek wzroku, następstwo wielu chorób lub nieskorygowania wady wzroku.
Niewidomy – osoba pozbawiona zdolności odbierania bodźców wzrokowych spowodowanej uszkodzeniem analizatora wzrokowego.
Odruch asymetryczny toniczny szyjny – obrót głowy powoduje, że ręka po stronie twarzy usztywnia się w wyproście, a druga w zgięciu.