Głuchotę możemy dzielić (zależnie od przyczyn ja powodujących) na:

• dziedziczną

• wrodzoną

• nabytą w czasie porodu

• nabytą po urodzeniu i w okresie życia osobniczego

Etiologia wad słuchu obejmuje trzy zasadnicze zespoły czynników, które powodują:

• głuchotę dziedziczną

• głuchotę wrodzoną

• głuchotę już po urodzeniu się dziecka (nabyta)

Głuchota dziedziczna – określana jest jako raka wtedy, gdy występuje również u innych członków tej samej rodziny. Dzieli się na:

• dominującą – występuje często w sprzężeniach z innymi upośledzeniami; nie zawsze ujawnia się od urodzenia, stąd trudna jest do określenia w badaniach diagnostycznych.

• recesywną – nie musi pojawiać się w każdej generacji, stąd też śledzenie przebiegu dziedziczenia recesywnego napotyka znaczne trudności.

Głuchota wrodzona – przyczyny jej mogą być różne:

• choroby matki w czasie ciąży

• czynniki toksyczne uszkadzające płód

• zaburzenia hormonalne

• konflikt serologiczny na tle niezgodności czynnika Rh u matki i dziecka

Głuchota nabyta – spowodowana jest przyczynami występującymi w czasie porodu lub dalszego rozwoju jednostki. W okresie porodu słuch dziecka może ulec uszkodzeniu na skutek urazów powodujących silne krwawienia i niedotlenienie oraz w konsekwencji urazów mechanicznych związanych z przebiegiem porodu.

Po urodzeniu się dziecka przyczyny powodujące głuchotę sprowadza się w zasadzie do dwóch okresów rozwojowych:

• do 3 roku życia – to najczęściej przewlekłe zapalenia ucha środkowego, zapalenie opon mózgowych, silne urazy oraz zakaźne choroby dziecięce typowe dla tego okresu rozwojowego.

• okresu późniejszego – przyczyny mogą być konsekwencją urazów mechanicznych, akustycznych, bardzo silnych wstrząsów psychicznych oraz chorób zakaźnych, czy tez zapalenia opon mózgowych.

Dziecko niesłyszące odbiera bodźce wzrokowe, słuchowe, węchowe i dotykowe, lecz nie łączy ich z nazwą i często nie rozumie ich znaczenia przyczynowo – skutkowego. Brak jednego z najważniejszych receptorów upośledza u niego operacje myślowe abstrahowania, klasyfikacji i uogólniania. Nie kojarzy ono także symbolu dźwiękowego z pojęciem. Jego poznanie jest głównie konkretno – obrazowe. Wykorzystywanie zmysłu wzroku przez niesłyszących jest bardzo cenne, gdyż może ono w wielu wypadkach zastąpić słuch (kompensacja). Wzrok działa zwykle bardziej precyzyjnie u głuchych niż u słyszących, dzięki wprawie w koncentrowaniu uwagi. Brak słuchu sprawia, że spostrzeżenia głuchego są z reguły pełniejsze.